|
Jak odpowiadać?
Dlaczego warto zwrócić uwagę na formę wypowiedzi?
Wypowiedź oprócz informacji konkretnych może i powinna zawierać 'portret mówiącego', który nie jest odtwórczą maszynką ani kasetą, lecz żywym człowiekiem, który interesuje się przedmiotem swojej wymowy lub nie, który ocenia myśli, czuje, a nie tylko pośpiesznie "sprawozdaje - bo, niestety musi!
Podczas udzielania odpowiedzi nie powinno się:
- manipulować rękami przy twarzy - źle wówczas słychać mówce i odwraca to uwagę słuchacza,
- patrzeć uparcie w podłogę ani tępo w punkt na ścianie, lecz prosto w oczy słuchacza - przecież nie ma nic do ukrycia i nie jest winowajcą.
A jeśli już patrzy - niech nie reaguje lękliwie na najlżejszy gest członka komisji, bo nauczyciel to też człowiek i może westchnąć sobie ze zmęczenia, a nie z racji głupoty lub bzdurności słów rozmówcy,
- zaczynać wypowiedzi od 'a więc', bo jest to błąd, można przecież zastąpić taki wstęp słowem: 'a zatem', 'zacznijmy od' itp..
- używać określenia 'Stara Polska' - bo coś takiego nie istnieje - najwyżej 'literatura staropolska',
Aby wypowiedź była dobra, ciekawa i nie nużąca musi być podobna do dialogu.
W tym celu można stosować: (mały blef) 'Trafiłem na fajny zestaw', lub 'Naprawdę chciałem usłyszeć to pytanie', a nawet "No cóż, niezbyt trafiłem, ale jakoś będę brnąć...".
Elegancki, choć skromny strój bardzo 'wzmacnia' samopoczucie i to zarówno dziewczyn jak chłopców.
Nie należy nigdy używać i wmawiać sobie żałosnego twierdzenia: 'nie wiem jak zacząć'.
Jeżeli naprawdę zapanuje "pustka w głowie", trzeba użyć metod sprawdzonych:
- 'Zacznę od przykładu';
- 'Przede wszystkim wymienię (autorów, tytuły);
- 'Po zastanowieniu zamierzam zacząć od ...';
W ostateczności można, dla zyskania na czasie powtórzyć pytanie np.: 'Różne poglądy na istotę poezji? A! Zacznijmy od Horacego...'
Zdarza się, że odpowiedź 'rwie się ' w środku.
W takim przypadku można użyć zdań łączących, utrzymujących ciągłość mowy. Oto one:
'Teraz musze chwilę się zastanowić'
'Co by tu jeszcze dodać?'
'To oczywiście jeszcze nie wszystko'
'Pytanie nie było proste! Pomyślmy jeszcze...'
'Czy aby o czymś jeszcze nie zapomniałem? ...'
Doskonałym ćwiczeniem jest mówienie (głośne lub głębi ducha) - wszędzie:
na przystanku autobusowym, w sklepie, w łazience.
Żeby mówić - trzeba mówić. Uruchomcie wyobraźnie!
|